ၾကခတ္၀ိုင္း ႏွင့္ ငါတို႔ရဲ့ဘ၀ အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း

“လိုက္ဆို ------ ဒါဟာ စာသင္တိုက္ ေဆးရံုမဟုတ္ဘူး”
ဒီကာရန္မဲ့ စာပိုဒ္ေလးရဲ့ ကေလာင္ရွင္ႀကီးကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရက္စက္ၾကမ္း ၾကဳတ္မႈ မွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ စနစ္ၿပိဳင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶသာသနာ့ အာဏာ႐ွင္ႀကီးတဆူျဖစ္တဲ့ ပဲခူးၿမိဳ႕က ၾကခတ္၀ိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးဘဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကာရန္ မဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို ညေနခင္း ဘုရား၀တ္ျပဳအၿပီး ဆရာေတာ္က ေရွ႕ကတိုင္ေပး သံဃာေတာ္မ်ားက ေနာက္ကလို္က္ဆိုနဲ႔ သူရဲ့အႀကံျပဳခ်က္ေတြကို စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ မပါသည္ျဖစ္ေစ လိုက္ဆိုၿပီး ေထာက္ခံ ေနခဲ့ၾကရတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ယေန႔ ႀကံ့ ဖႊံ႔အဖႊဲ႔က ဦးေဆာင္ က်င္းပေနတဲ့ ျပည္သူလူထုေထာက္ခံပြဲဆိုတာေတြကေတာ့ ရိုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ရိုးေနတဲ့ ဒီစနစ္ ဆိုးႀကီးကို ႀကံ့ ဖႊံ႕အဖႊဲ႕က ဆက္လက္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ၾကခတ္၀ိုင္း ဆရာေတာ္ဟာ ႀကံ ဖႊံ႕အဖႊဲ႕ႀကီးရဲ့ အႀကံေပးအရာရွိမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလားဘဲ။

1994 -ခုႏွစ္ေလာက္က ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕က ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၾကခတ္၀ိုင္းေက်ာင္းတိုက္ကို ၾကြလာေတာ္မူလို႔ သံဃာေတာ္မ်ားက ၀တၳဳေငြမ်ားစုၿပီး ကန္ေတာ့ ၾကရာ ကန္ေတာ့ပြဲအၿပီးမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက စာသင္သားသံဃာေတြကလွဴ ဒါန္းတဲ့ အဲဒီ ၀တၳဳေငြေတြကို သံဃာေတာ္မ်ားအား ျပန္လည္လွဴဒါန္းပါ၏ ဆိုၿပီး ၾကခတ္၀ိုင္း ဆရာေတာ္ရဲ့ လက္ထဲမွာ အပ္ထားခဲ့တယ္၊ ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ၾကြသြားၿပီးလို႔ ညေနခင္း ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ၄င္း၀တၳဳေငြေတြကို ေက်ာင္းတိုက္အတြက္ အသံုးျပဳဖို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ့ ေထာက္ခံမႈကို သာဓုသံုးႀကိမ္အေခၚခိုင္းၿပီး အတည္ျပဳ သြားပါေတာ့တယ္၊ အဲဒီေန႔က ျမင္ရခဲလွတဲ့ အာဏာရွင္ႀကီးရဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာကိုလည္း ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္မိပါေသးေတာ့တယ္။

ၾကခတ္၀ိုင္းေက်ာင္းတိုက္ရဲ့ စည္ကမ္းအရ မနက္ငါးနာရီ ထိုးတာနဲ႔ အေဆာင္ဘုန္းႀကီးေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းကို လမ္းေၾကာင္းသံုးခုနဲ႔ ဆြမ္းခံထြက္ၾကရပါတယ္၊ မိုးတြင္းကာလေတြ မွာဆိုရင္ ဒူးဆက္ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးထဲေရထဲေတြမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဆြမ္းခံသြားေန ၾကရေတာ့ အေသြးအသားနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ ၾကာၾကာဘယ္ဒဏ္ခံႏိုင္ပါ႔မလဲ၊ ဖ်ားၾက နာၾကသူေတြ တိုးလာေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီလို ဖ်ားနာသူေတြ တိုးပြါးလာခ်ိန္မွာ သံဃာေတာ္အမ်ား ဆရာေတာ္ ေနာက္ကေန လိုက္ဆိုေနခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အစမွာေဖာ္ျပခဲ့သလို “ဒါဟာ စာသင္တို္က္ ေဆးရံုမဟုတ္ဘူး” စတဲ့ စာပိုဒ္မ်ိဳးေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဖ်ားနာေနလို႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ သက္ေတာင့္ သက္သာ အနားယူရလိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔ ၊ သက္ဆိုင္ရာစာခ်ဘုန္းႀကီးေတြရဲ့ အထံမွာ အနားယူခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကရပါေသးတယ္၊ ေလွ်ာက္လႊာတစ္ခါတင္ရဲ့ သက္တမ္းကေတာ့ ၇-ရက္မွ်သာ ၊ ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ေဆးေက်ာင္း ဆိုတာေတာ့ ရွိပါရဲ့ ၊ ဒါေပမဲ့ ဂြမ္းလိပ္ကုိပင္ ၀ယ္သံုးရတဲ့ နအဖ ေဆးရုံေတြလိုဘဲ ေဆးကမရိွ ေလေတာ့ ျပင္ပေဆးခန္းေတြကိုဘဲ သြားၾကရတာေပါ့၊ အလွဴ ခံဌာနကိုၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ေဆးပေဒသာပင္ , ဆြမ္းပေဒသာပင္ , မီးပေဒသာပင္ , ပညာေရးပေဒသာပင္ စတဲ့စတဲ့ ပေဒသာပင္ေတြက ကမၻာ့ေျမျပင္မွာေပါက္သမွ် သစ္ပင္ရဲ့နာမည္ေတြကပင္ အ႐ွဳံးေပးရမေလာက္ ပါဘဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အသီးသီးေပမဲ့ သံဃာေတာ္အမ်ား သံုးေဆာင္ခြင့္မ႐ွိတဲ့ တခုတည္း ေသာ ဘဏ္ပေဒသာပင္ႀကီးသာ ျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့တာပါ၊

တခါမွာေတာ့ စာေရးသူေနတဲ့ အေဆာင္အနီးက ေက်ာင္းေဆာင္ တစ္ေဆာင္ကဘဲ ကိုရင္ တစ္ပါး က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ရာ ေဆးကုစရာ၀တၳဳေငြကမ႐ွိ မိဘေတြကလည္း အင္မတန္ ခရီးေ၀းကြာလွတဲ့ ႐ွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေတာရြာ တေနရာက ၊ တေန႔ က်န္းမာေရးျပန္ ေကာင္းလာႏိုးႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ၾကေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အသက္႐ွဴေတြၾကပ္လာလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေငြစုၿပီး ပဲခူးေဆး႐ုံႀကီးကိုသြားျပၾကတဲ့အခါ အေျဖကေနာက္ၾကသြားခဲ့ၿပီတဲ့ေလ ၊ ေရာဂါကေတာ့ အသဲေရာင္အသား၀ါ ၊ အဲဒီေရာဂါနဲ႔ဘဲ ေဆးရံုကိုေရာက္ၿပီးလို႔ ၇-ရက္ေျမာက္ေန႔ မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြား႐ွာတယ္၊ လူအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ ေမတၱာ က႐ုဏာ ႀကီးမားတဲ့ ဆရာသမားေတြရဲ့ အရိပ္အာ၀ါသကိုမ်ား ခိုလွံဳခြင့္ ရခဲ့ပါလွ်င္ အခုလို အေႄကြေစာျခင္မွ ေစာပါလိမ့္မယ္၊ အခုေတာ့လည္း အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္စတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးေတြက လူတန္ဖိုးႏွင့္ အၾကင္နာ ေမတၱာ က႐ုဏာေတြေခါင္းပါးတဲ့ အာဏာရွင္ေထာင္မွဴးေတြရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕မယ့္သူ မ႐ွိတဲ့ အက်ဥ္းသားတို႔ရဲ့ဘ၀လို ၾကခတ္၀ိုင္း ဆိုတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲက စာသင္သား အက်ဥ္းသားတို႔ရဲ့ဘ၀ဟာ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ရင္နာဖို႔တိုင္ ေကာင္းပါတယ္၊ သံဃာေတာ္အမ်ားစုကေတာ့ အာဏာ႐ွင္ ေထာင္မႈးႀကီးရဲ့ လ်က္လွ်ဴ မွဳေၾကာင့္ ယခုလိုျဖစ္သြားရတယ္ဆိုတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ႐ံုမွတပါး ဘာမွမတတ္ ႏိုင္႐ွာၾကေခ် ၊ သြားေလသူ သားကိုရင္ရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို မိဘေတြ ေနာက္ဆံုးဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးေလာက္ပါရဲ့လို႔ ဘ၀တူသံဃာေတာ္မ်ားက ေမွ်ာလင့္ေနခဲ့မိၾကတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း အာဏာ႐ွင္ႀကီးရဲ့ ႏွလံုးသားကေတာ့ မာလွ်က္ပါဘဲ ။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ေန႔မွာဘဲ မီးဖိုေဆာင္ထဲက ထင္းေခ်ာင္းနဲ ကားဂိုေဒါင္ထဲက ဓာတ္ဆီကိုယူၿပီး သုႆာန္တစ္ခုမွာ မီးသၿဂၤဳိဟ္လိုက္ပါေတာ့ တယ္၊ မိမိရဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေလးကိုေတာင္ တခဏတာမွ် ေခါင္းခ်ခြင့္မရ႐ွာေလေတာ့တဲ့ဘ၀ ၊ ပ်ံလြန္ေတာ္ၿပီး ၇-ရက္ေျမာက္ေရာက္မွ သားကိုရင္ရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္လိုေဇာႏွင့္ ခရီးၾကမ္းကို အေျပးႏွင္ရင္းေရာက္လာၾကတဲ့ မိဘႏွစ္ပါး အတြက္ကေတာ့ သားကိုရင္ရဲ့မ်က္ႏွာေလးကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ားက ၀တၳဳေငြေလးေတြစုၿပီး က်င္းပတဲ့ ရက္လည္ပြဲ ေလးကိုသာ ေသာကမ်က္ရည္ၾကားထဲက မႈန္၀ါးစြာနဲ႔ဘဲ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရသြားၾကပါေတာ့တယ္၊ သားကိုရင္စားဖို႔ ယူေဆာင္လာတဲ့ မုန္႔ဖက္ထုပ္ေလးေတြလည္း အခုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္သြား ခဲ့ရ႐ွာၿပီေပါ႕ ၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေတြႀကံဳရတဲ့အျဖစ္အျပက္ မ်ားစြာထဲက ျပ႐ုပ္ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္၊

ယေန႔လူအမ်ားစု အစားအေသာက္ ညံ့ဖ်င္းမႈနဲ႔ပတ္သက္္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့အခါ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးကေတာ့ မပါမျဖစ္တဲ့ အခဏ္းက႑က ပါ၀င္ေနတာကို ေတြ႕ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၾကခတ္၀ိုင္းဆိုတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးရဲ့ စားေရး ေသာက္ေရးကလည္း ေဖၚျပပါ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးရဲ့ ဌာနခြဲမ်ားျဖစ္ေနေရာ့သလားလို႔ပါဘဲ ၊ ဆြမ္းခံကရတဲ့ ဆြမ္းနဲ႔ ဟင္းက စာခ် ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ အေဆာင္ဘုန္းႀကီးေတြအတြက္သာ လံုေလာက္တယ္ဆိုေတာ့ စာသင္သား သံဃာေတြ အတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းက ဆန္ေကာင္းတစ္တင္းကို ႏွစ္တင္းနဲ႔လဲထားတဲ့ တပ္မ ၇၇-က ဆန္နဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ထမင္း အဖတ္မပါတဲ့ ေရကဇြန္း႐ြက္ ဟင္းအေရေသာက္ င႐ုပ္သီးမႈန္႔အၾကမ္း ျဖဴးထားတဲ့ငါးပိေရ ဆိုေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ့ ဌာနခြဲလို႔ ေျပာလိုက္တာ ကေတာ့ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဒီဟင္းနဲ႔ ဒီထမင္းကို ၆-ပါး တစ္၀ိုင္း စားၾကရတဲ့ ဘ၀ဆိုေတာ့ ျပင္ပေထာင္၀င္စာကို ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ေထာင္သားေတြရဲ့ဘ၀လိုဘဲ နီးစပ္ရာပုဂၢိဳလ္ေတြက ေပးပို႔မယ့္ ငါးပိေၾကာ္တို႔ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္တို႔ကို ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ၾကခတ္၀ိုင္း အက်ဥ္းသားတို႔ရဲ့ဘ၀ဟာ အတိတ္က၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ပါခဲ့ေနေရာ့သလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္၊

ဒီထမင္း နဲ႔ ဒီဟင္းကို စားရဖို႔ကလည္း တစ္ပါးနဲ႔ တစ္ပါး ႏွစ္ေတာင့္ထြာ အကြာေ၀း အေနထားနဲ႔ တန္းစီၿပီး ဆြမ္းစားေက်ာင္း ထဲကို၀င္ရေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္၊ တေန႔မွာေတာ့ တန္စီၿပီးသြားေနၾကရင္း ကိုရင္သံုးပါး ႏွစ္ေတာင့္ထြာထက္ ေ၀းကြာလို႔ ဆိုတဲ့ ျပစ္မႈပုဒ္မနဲ႔ အမ်ားသံဃာေတြ ဆြမ္းစားေနခ်ိန္မွာ သူတကာေတြ ၀င္ထြက္သြားလာတဲ့ ဆြမ္စားေက်ာင္း အ၀င္၀မွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး ေနၾကရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ျမင္ရလို႔ သုေမဓာရွင္ရေသ႔ရဲ့ ဘုရားဆုပန္ခန္းကိုပင္ ျပန္လည္သတိရ ျမင္ေယာင္မိေသးေတာ့တယ္၊ အခုလို လူဒါယကာ ဒါယကာမေတြရဲ့ ကြယ္ရာမွာ သံဃာကို သံဃာလိုမဆက္ဆံေပမဲ့ ဆြမ္းအလွဴဒါန ေတြ႐ွိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အၿမဲေဟာေလ့႐ွိတဲ့ တရားေတာ္ကေတာ့ “စာတလုံး ဘုရားတဆူ” တဲ့ေလ ၊ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ့ ႏွစ္လုံးသားထဲမွာ ဘုရားေဟာပိဋကတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္တပါး ႄကြလာရင္ ဘုရားတစ္ဆူႄကြလာတယ္မွတ္ ဆိုပါလား ၊ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ရဲ့ ဘ၀ဟာ ဘုရားေတြျဖစ္လို႔ေပါ့ ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဘုရား ရာထူးက သိပ္ေတာ့မၿမဲလိုက္ပါဘူး၊ ဘုရားအျဖစ္ ရာထူးက ေလ်ာ့က်တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ လူဒကာ ဒကာမေတြ ျပန္သြားၿပီးလို႔ မ်ားမၾကာမွီ ေက်ာင္းသန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ၾကတဲ့ အခါဘဲျဖစ္ပါတယ္၊ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရင္း ပင္ပန္းလို႔ ေခတၱမတ္တတ္ရပ္ ေနတာကိုေတြ႕တာနဲ႔ ဆဲဆိုေလ့႐ွိတာကေတာ့ “ဟိုႏြား အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဘာလို႔ ရပ္ေနတာလဲ “ တဲ့ ၊
ဪ ၾကခတ္၀ိုင္းဆိုတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲက ငါတို႔ရဲ့ဘ၀ဟာ ဘုရားျဖစ္လိုက္ ႏြားျဖစ္လိုက္ပါလား ေနာ္ ----။

ေသာတုဇနဘိကၡဳ

Newer Post Older Post Home